من به خال لبت ای دوست گرفتارشدم |
Fr, 2024.04.26, 6:12 AM Welcome Guest Registration Login |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 دو بیتی هزاره گی مه قربانِ سفید بند دستَت
به طویخانه موری دَریَه به دستَت به طوی خانه موری سر خیل زنها مه قوربانِ دل آشق پرستت به قوربان اَزو چیشمان مَستَت لبِ جوی آمدی کوزه به دستت لب جوی آمدی دستارَه شوشتی یکگ بوسه ندادی ماره کوشتی مَه قربان ازو قاشِ کَمندت
بزن چار گول دَمو بینی بیلَندت
بزن چارگول کِی رسم آشوقانه
شیَوه شیَوه موروم دیستا پس پوشت هوای دختر یاقوب مَرَه کوشت الا یاقوب تورَه دانیم خودایتو دیل مَرَه کََنده بوردَه دوخترایت هواگرمه تفتِدیل مَرَه کوشت هوای دوختر عادیل مرا کوشت کِی آشوق دردِچشمانش نبینه اَمو گشتار کج وکیل مرا کوشت عزیم من به قربان اُ ماغت به قوربان کمر پور یراغت به حق شاهی مردان زینده باشی اگه رفتی زکی گیرم سراغت بِیَه بیلدارِکوتای تومره کوشت ناز کدونای بیجای تومره کوشت روزی دوراه کالا بدل موکونی بدل کدونِ کالای تو مره کوشت دوتا دختر از رایِ شیوه می رفت به باغستا برای میوه می رفت به باغستان برای میوه تر برای بچه بی خانه میرفت یکگ دوختر بسوی قبله میورفت انارش گمشده پالیده میورفت انارش گمشده یارش گیریفته ازدیست یار بد نالیده مورفت مه قوربان دوچشمان عقیقت سونِ ما سَیل نکو می شُم رفیقت سون ماسیل نکو ناجورمی شی اگه ناجور شَوی می شُم طبیبت رسیدم بر سر کوتل خاکباد که لیلا چادرش رامی زنه باد بُورید از مادر لَیلا بپرسید که لیلا آدمی یه یا پریزاد آموم روزی کی یارمه مَدگوآو داد سون شی کی تُق کَدوم نول خوره توداد پدر کارِی آشوقی ره نالد ازشی گیله کدُوم دیسمال نَوداد رسیدم برسر کوتل شمشاد لاته سر شیری رَه میزنه باد آمومَردوم موگه یار جان پَریه خودشی پری آبه شی آدمیزاد دوتا جوان موره ازبله شیگاد دَشان مویگ شی قنده یگ شی نُباد نیشانی بوگویم کسی نفامه چادر یارماره مولگنه باد خیل کوچی عجایب رازداره میانش دوختر طناز داره بَله وُسکَت خوروپیه جیل موکونه به هر کوه وکمر آوازه داره زمانه در حَقَم بی حد سیتم کد جودا از فاطمه جان قیسمَتم کد وگرنه او کوجا وبی وفایی اول حُسنیه ودوم قَدم کرد پیش قَلا زُبی خَمیازه می کرد نیزا کد غمزه بی اندازه می کرد چو گول اِستاده در بالای چشمه دیل وجان جوانان تازه می کرد زُبی جان چادر نیلی الو کرد روزی روشونه سَرمه مثل شَو کرد زحولی تادَمِ در وازه آمد اوره آشوق خیال ماه نَو کرد شیرن جانم به دالان بخیه میکرد به هر سوزن هزاران نخره میکرد خوداوندا مرا تاری می ساختی به لب می زد به سوزن نیفه میکرد دوتا دوختر دَآسیه آرد میکرد زدست بی شویی فریاد میکرد اگه سال دیگه شویی بیافد امو موشتگ خورَه خیراد می کرد شیرن جانم زدَی خانه علف برد سبحان اللــه دودندانش صدف بود بَه دیل گوفتوم یکگ بوسه بیگروم به دَورش مردومان نا خلف بود نمی دانم خوداکَدیاقضاکَد اَمی کاراره آغه بی صلاکد فاطو دوختر نوربند وکری بود اوره مسافر قُل دیگا کَد خودا ماوتوره پیدانموکد اگه پیدا کَدودآشنا نموکد اگه آشناکدود یکدل نه صددیل خودا ماوتوره جودانموکد پدردیل پدردیل نالد پیش آشوق گردو کیله نالد مَنه آشوق موشه کارای بسیا ر پدر مردوم بخیله نالد |
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
