اگرآن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را
اگـــــر آن کـــــرد گروسی بـدست آرد دل مـــارا بـــدو بــخـشـــم ســر ودست و تــــن و پـــــا را
جوانمردی به آن باشد که ملک خویشتن بخشی نه چون حافظ که می بخشد سمر قند و بخارا ر
اگر آن مـــه رخ تهران بدســت آرد دل مارا به لبـــخنـد لبش بخشم تمام روح و معنا را
سرودست وتن وپارا به خاک گور میبخشند نه بـر آن مه لقای ما که شور افکنده دنیا را
چشمم چو به چشم خویش چشم تو بدید بی چشم تو خواب چشم از چشم پرید
ای چـشـم تو چشـم روشــــن چشم همه چون چشم تو چشم من دگر چشم ندید
